Fikzioak errealitatetik ihes egitearekin amets egiten du askotan. Batzuetan errealitateak min ematen duelako. Eta asko. Joël Dickerren eleberri batean, protagonistek “idazleen paradisuaz” hitz egiten dute, hitzen bidez beren paradisu partikularrera bidaiatzeko aukera duten leku horretaz. Leku horretan, idazten den guztia benetakoa da. Leku horretan, bizitzaren alderdi ona baino ez dago. Eta bizitza horrek ez du minik ematen. Daniela Forever filmean, paradisuko bidaia hori ametsen bidez egiten da, amets argien bidez.

Nacho Vigalondo zuzendariaren (Cabezón de la Sal, 1977) zientzia-fikziozko film honetan, Nicolasen (Henry Golding) dueluarekin batera, haren bizitzak zentzua galdu du Daniela (Beatrice Grannò) neska-lagunaren galerarekin. Egun batean, pastilla baten entsegu klinikoan parte hartzera gonbidatzen dute. Horri esker, bere ametsak kontrolatu ahal izango ditu, eta sendatzeko itxaropenarekin parte hartzen du. Pastilla horri esker, Nicolasek Danielarekin amets egin dezake gauero. Berarekin hitz egiten du, ikusten du, bere inkontzientean baizik existitzen ez den harreman perfektu bati ekiten dio berriro. Nicolasentzat opari bat da. Ametsetan bada ere. Eta bertan betiko galtzeko arriskua badu ere. Pastilla hori ametsetako paradisua delako, baina pastilla hori opari txarra ere izan daitekeelako.

Black Mirror estiloko film honetan, inkontzienteak terapia gisa balio dio Nicolasi bere depresioari, erruari eta dueluari aurre egiteko. Daniela Forever filmak dilema bat aurkezten dio ikusleari: hobe al da mina duen errealitate batean edo sendatzen duen amets batean bizitzea? Donostia Zinemaldiko Zinemira sailean, nostalgiaz eta arriskuz beteriko istorio hau apustu intimoenetako bat da. Eta benetakoaren eta amestutakoaren arteko muga horretan aurkitzen du Vigalondok bere pultsurik benetakoena. “Gidoia pilularen ideiarekin sortu zen: pastilla horrek bi bizitza izateko aukera ematen dizu, eta gure bizitzaren erdi horretan heriotzarekiko bizikidetza desberdina da”, azaldu du zinemagileak. “Dolua zure eta ingurukoen bizitzaren parte dela jakiten duzunean, konturatzen zara pilula horren ideiak zentzua hartzen duela zenbait kontu kontatzeko”.

Vigalondok idatzi eta zuzendu du istorio hau, orain arteko film luzerik pertsonalena. Ekoizpen espainiar-belgikar hau ingelesez filmatu zen nagusiki, Henry Golding eta Beatrice Grannò buru zituela. Daniela Forever filmak zientzia fikzio erromantikoa eta errudunari, identitateari eta maite izan dena askatzeko ezintasunari buruzko gogoeta kezkagarriak nahasten ditu. Kontraste-uneak ditu amestutakoaren idilikoaren eta galdutakoaren basakeriaren artean, ikuslearen sakonenera iristen direnak.

Daniela Forever filmak bizitzaren alderdi ona eta txarra aurkezten dizkigu, baina baita pertsonen ona eta txarra ere, protagonistak pilula hori erabiltzeko duen moduaren bidez. Eta giza inkontzienterako bidaia horretan, dilema bat ematen dio ikusleari: nostalgiarekin bizi ala ametsetan bizi ahazteko? Agian erantzuna ez aukeratzean datza, galderekin geratzean, ametsak absentzia bezain erreala dirudien gauetan. Izan ere, azken finean, dolua maitasun-modu bat ere bada, eta ametsak, hura luzatzeko modu inperfektua.

Iratxe Martínez