Markos parkezain lotsatiak isolamenduan lortutako oreka hauskorra kolapsatzen ikusiko du; izan ere, biologo pare bat iritsiko zaio, hainbat hegaztiren heriotza arraroa ikertzera. Bikoteak irudikatzen duen normaltasunaren irrikak eta inbidiak, pixkanaka, berak kontrolatu nahi zuen munstroa esnatuko dute Markosengan: bere aurpegia, hankak eta besoak ez dira bereak, eta etsipena kontrolaezin bihurtzen joan ahala, mutilazioan aurkituko du irtenbide bakarra.