Zuzendaritza-ekoizpenaren figura

2001ean debutatu zuen Sólo mía filmarekin, Sergi López eta Paz Vega protagonista zituela, lau Goya Sarietarako izendatua izan zen, Zuzendari Berri Onenaren artean. Ondoren zuzendu zituen Escuela de seducción (2004) eta Del fondo de la noche (2008) dokumentala, nazioarteko jaialdietan saritua, Filadelfiakoa barne.

Bere dokumentalen artean nabarmentzen dira Furusiyya, a Shared Heritage (2012), zaldiaren historiari buruzkoa, eta Cervantes: la búsqueda (2016), nazioartean sari ugari jaso zituena.

Film laburren arloan, Domótica (2019), Hacia montañas azules eta Instantáneas (2020) zuzendu zituen, Espainia, Errusia eta Frantziako jaialdietan sarituak, baita Alba (2021), Desafío Buñuel Jaialdian saritua, eta El show (2024). 2022an Martí, patria, agonía y deber dokumental luzea ko-zuzendu zuen.

Helena Taberna, zuzendari, gidoilari eta ekoizlea, 90eko hamarkadaren erdialdean hasi zen zinema ibilbidea, eta zazpi film labur eta zazpi luzemetrai zuzendu ditu. Nabarmenenen artean daude Yoyes (2000), euskal gatazkari buruzkoa; Extranjeras (2003), immigrazioari buruzkoa; La buena nueva (2008), gerra zibilari buruzkoa; Nagore (2010), genero-indarkeriari buruzkoa; Acantilado (2016), sekten inguruko istorioa; eta Varados (2019), errefuxiatuen egoerari buruzkoa, 67. Donostiako Zinemaldiko Zinemira saila inauguratu zuena.

Gizarte-konpromiso sendoa duen bere zinemak oihartzun handia izan du aretoetan, unibertsitateetan eta nazioarteko jaialdietan, sari ugari eta atzera begirakoak jasoz.

2025ean bere zazpigarren luzemetraia estreinatu du: Nosotros, maitasunaren eta desamodioaren inguruko istorio bat, Donostiako Zinemaldiko Made in Spain sailean hautatua izan dena, baita Manilako Espainiako Zinemaren Jaialdian eta São Pauloko Zinema Nazioarteko Mostran ere. Zinema-aretoetan estreinatu ondoren, filmak Bilboko Silver Film Festival saria eta Donostiako Giza Eskubideen Zinema Jaialdiko 2025eko urteko saria irabazi ditu.

Gaur egungo zinemako zuzendari ospetsuen eta aitortuenetako bat da. Hainbat film labur eta dokumentalen ondoren, fikzioan debutatu zuen La flaqueza del bolchevique filmarekin (bi Goya izendapen), eta ondoren etorri ziren Malas temporadas, La mitad de Óscar, Caníbal (zortzi Goya izendapen), El autor (bederatzi izendapen, bi Goya sari eta Torontoko Zinemaldiko Kritikaren FIPRESCI Sari Nagusia) eta La hija (bi Goya izendapen). Bere filmak nazioarteko jaialdi askotan aurkeztuak izan dira.

Paula Palacios konprometitutako zinemagilea da, bere lanetan gizarte-errealitateak sarritan jorratzen dituena. ARTE, Aljazeera, Public Sénat, France 3 eta RTVE bezalako kateentzat idatzi, zuzendu eta ekoitzi du.

2023an IDA / Netflix Saria, Nazioarteko Zuzendari Emerjente Onenari jaso zuen bere bigarren film luzeagatik, Mi hermano Ali. SEMINCIn estreinatua, Rizoma Jaialdiko film onenaren saria lortu zuen eta Forqué 2024 eta Goya 2025 sarietarako izendatua izan zen.

Bere lehen film luzea, Cartas mojadas (2020), Malagako Zinemaldian estreinatu zen eta Biznaga de Plata-Publikoaren Saria jaso zuen, baita Goya, Forqué eta Platino sarietarako izendapenak ere.

2022an Aljazeerarentzat The World Cup Dream seriea zuzendu eta ekoitzi zuen. Gaur egun, bere lehen fikziozko film luzeetan ari da lanean: La prima mayor (A Contracorriente Films) eta Amor de Dios, Carlos Sauraren ideia batean oinarritua eta Zinemaren Akademiaren Egoitzetan garatua.